Aftellen is nu echt begonnen...

Dinsdag 19 juli

Allereerst iedereen bedankt voor de vele reacties en mailtjes de afgelopen weken weer. Ben alweer over de helft van mijn tweede gedeelte van de uitzending! Het gaat nu wel heel erg snel, vandaag nog twee weken en ik ben alweer thuis. Dit zal dus wel mijn één na laatste dagboekbericht gaan worden. Eerlijk gezegd zou ik het helemaal niet erg vinden als ik nu tot 1 september hier zou mogen zitten. Na twee mooie weken in Nederland bevalt het mij hier ook weer prima. Ik heb weer even kunnen opladen en zit weer vol energie. Heb nog twee weken om dit te verbruiken. Toen ik van recup terugkwam werd al snel duidelijk dat bepaalde districten niet meer bereikbaar waren, omdat de weg door verscheidene overstromingen op bepaalde plaatsen was weggeslagen. Hierdoor is het waarschijnlijk niet meer mogelijk om nog een keer naar Andarab te gaan. Verder heb ik toch wel weer vele mooie missies mogen draaien. René is afgelopen vrijdag weer teruggekomen van zijn recup, dus ik heb bijna twee weken opgetreden als missiecommandant. Je draagt dan de verantwoordelijkheid over een hele missie, maar ook over de voorbereidingen, de gesprekken, de veiligheid van de mannen, de verbindingen en de afhandeling. Je merkt dat je dan toch weer een stuk alerter moet zijn dan wanneer je als plaatsvervanger optreedt. Ineens krijg je te maken met het feit dat mannen moe worden, pauze willen of het niet eens zijn met mijn eigen beveiligingsplan. Gelukkig worden dit soort zaken allemaal in goed overleg uitgesproken en besloten. Ik kijk dan ook met een zeer tevreden gevoel terug over de afgelopen twee weken.

Dinsdag 5 juli ben ik met Jan op pad geweest naar Nahrin. Hij was dan op papier wel missiecommandant, maar omdat het mijn district is was ik uitvoerend in charge. Het was een eendaagse missie, waarbij we al na een half uur na vertrek goed werk konden doen. We troffen een auto aan in de sloot en een man die ernaast lag. Het één had trouwens niets met het ander te maken, want de man naast de auto had een beroerte gekregen en de chauffeur van het busje was iemand anders. Maar goed, de AMV-ster heeft de man wat kunnen oplappen met een zoutoplossing en water. Zo verloren we al weer snel een half uur van de kostbare tijd, dus het bergen van het busje hebben we aan de Afghanen zelf overgelaten. En aangezien deze ’s middags was verdwenen is het ze prima gelukt. Kijk, ze kunnen het wel zonder onze hulp, al denken ze vaak van niet! In Nahrin aangekomen heb ik twee gesprekken gevoerd met de politiecommandant en de districtsgouverneur. Beiden vroegen om hulp voor de stad, omdat deze regelmatig dreigt te overstromen door de hoge waterstand van de rivier. Ik heb aangegeven dat ik er alles aan zal doen om hier eens met een waterspecialist naar te gaan kijken, maar beloftes heb ik jammer genoeg niet kunnen doen. Verder heb ik het bestuur van de moskee $ 100, - gegeven in het kader van Hearts & Minds. In totaal hebben we de moskee $ 500, - beloofd, maar dan moeten ze eerst laten zien dat ze de eerste bijdrage goed besteden. Afgesproken dat de deuren en de kozijnen worden geverfd, dan volgt de rest. Natuurlijk hebben we wat foto’s geschoten om aan deze bijdrage weer wat publiciteit te geven. Verder hebben we op verscheidene scholen kranten uitgedeeld en hebben we een bezoek gebracht aan een oude Russische kazerne, waar militairen van het Afghaanse leger nu de wacht houden. Onderweg werden we door het operatiecentrum van de compound ingelicht over het feit dat er een beschieting heeft plaatsgevonden tussen een konvooi van ons en lokalen in het zuiden van onze provincie. Ik heb de mannen ingelicht en we zijn zo spoedig mogelijk naar de base gegaan. De schrik zit er dan wel weer even in. Woensdag weer druk geweest met het complementeren van het verslag en ’s avonds lang zitten internetten.

Donderdag 7 juli waren er geen missies gepland. De hele dag stond in het teken van het bezoek van de Vaste Kamercommissie van Buitenlandse Zaken. Ik ken niet alle kamerleden bij naam, maar Bert Koenders en Geert Wilders zijn toch twee namen die er voor mij uitspringen. Het zou een bliksembezoek gaan worden van welgeteld 3 uur. Eerst kregen zij een briefing over wat we hier doen, vervolgens hebben ze geluncht met de provinciale gouverneur, tenslotte kregen ze nog wat tijd om vragen te stellen aan ons en wat na te praten. En natuurlijk moesten er foto’s worden gemaakt. Geert Wilders was duidelijk het meest populair, wat foto’s betreft dan. Al met al is het een geslaagd bezoek geweest.

Vrijdag ben ik me gaan voorbereiden op de missie van zaterdag, aangezien ik dan Luitenant Generaal Seijn als gast mee heb op missie. Dit is de commandant van de ISAF militairen op het NAVO hoofdkwartier in Brussel en hij wilde graag eens kijken hoe wij op het uitvoerende niveau opereren. De missie stond in het teken van het bezoeken van wederopbouwprojecten, afgelegen dorpen en het bezoeken van OP West, vanaf hier heb je een heel mooi overzicht over de compound en Pol-e Khomri. Hij was zeer tevreden over wat hij heeft gezien en de samenwerking tussen de luchtmacht en de landmacht. Zondag lowops...

Maandag 11 juli ben ik weer naar Nahrin geweest, Andarab is nog steeds niet bereikbaar en we zullen toch missies moeten uitvoeren. Er was al aangegeven dat de maand juli in het teken zal gaan staan van gastbezoeken. Ook deze missie had ik weer twee gasten mee op missie, de luchtmacht adjudant en de krijgsmacht adjudant. Ik kon het één en ander combineren, zodoende kon er ook iemand van inlichtingen mee die een afspraak had in Nahrin. We hebben de gasten een goed beeld kunnen geven van wat we doen, hebben kebab gegeten in een theehuis en een patrouille gedaan door de stad.

Dinsdag 12 juli was ik missiecommandant van een CIMIC missie. CIMIC staat voor Civil Military Cooperation. Er zijn nu een aantal functioneel specialisten uit Nederland over gekomen die gespecialiseerd zijn in bepaalde vakgebieden. Zo is er iemand die helemaal los is op elektriciteitscentrales, een bestuurskundige, een landbouwspecialist, een bedrijfskundig adviseur en nog wat anderen. Deze functioneel specialisten zijn mensen die vaak jarenlang ervaring hebben in het bedrijfsleven en reserveofficier zijn en dus hun vakantie opofferen om hier aan het werk te gaan. Wij hebben de afgelopen maanden eigenlijk alle projecten waar zij mee aan de gang gaan geïnventariseerd, maar om beeld en geluid te krijgen is het belangrijk dat zij met eigen ogen zien hoe de situatie op bepaalde plekken ervoor staat. Deze keer was onze waterkrachtcentrale specialist mee en dus zijn we door heel Dahana-I-Ghori gereden op zoek naar geschikte locaties voor waterkrachtcentrales. Het heeft een mooie rit en een zeer enthousiaste specialist opgeleverd, want hij zag mogelijkheden genoeg. Woensdag ben ik weer bezig geweest met de voorbereidingen voor donderdag en vrijdag. Ik ga dan op een tweedaagse missie met Roy als plaatsvervanger. Ben hier nog tot ’s avonds laat mee bezig geweest, want er moesten ook weer bedjes, voeding, water, etc, mee. En de ruimte is beperkt, dus is het passen en meten.

Donderdag en vrijdag dus op tweedaagse missie geweest naar Nahrin en Burka. Wederom een CIMIC missie waar wij, de missieteamleden, bekend zijn in het district en dus de functioneel specialisten begeleiden. De moskee in Nahrin was zijn afspraak nagekomen en dus kon ik overgaan tot de overhandiging van de resterende $ 400, -. Jammer is dat gelijk wordt aangegeven dat ook dit niet voldoende is om de moskee op te knappen, dus ik weer uitleggen dat het ook maar een bijdrage is en dat de mensen zelf verantwoordelijk zijn voor het opknappen van hun moskee. Ze waren er wel blij mee. Af en toe denken ze echt dat wij als PRT de hele provincie gaan opbouwen, dat is best wel eens frustrerend. Je moet dan vaak nee verkopen en uitleggen dat we hier in de eerste plaats zijn voor vrede, stabiliteit en veiligheid en dat we ondersteunen waar mogelijk. Om dit duidelijk te maken zijn we ’s avonds het centrum in gelopen op zoek naar een theehuis. Er was er één die behoorlijk vol zat en hier hebben we de PRT film laten zien. Dit is een film met een Afghaanse voice-over waar verteld wordt wie we zijn, wat we doen en waar we vandaan komen. Na de film ben ik in het midden gaan staan en heb gevraagd of er nog vragen zijn. Er kwam toen een leuke discussie op gang die ging over politiek, veiligheid, de geschiedenis en de toekomst van Afghanistan, wat de mensen zelf dienen te doen en onze rol daarbij. Natuurlijk kregen wij ook verwijten dat we heel veel praten en weinig bouwen, maar goed. Ik hoop zelf ook dat nu met de functioneel specialisten hier wat vaart in komt. Vrijdagmiddag waren we op tijd terug in PeK. Net voor de poort werden we nog verrast door een lijk wat in de rivier voorbijdreef. Maar het water stroomde zo snel dat wij niks meer konden doen. Uiteindelijk hoorden we dat het om een vijftienjarige jongen ging die een dag eerder al was vermist. Maar je staat wel even raar te kijken, ik dacht eerst nog: “hebben ze hier ook paspoppen?”, omdat je het gewoon niet verwacht. René was vrijdagochtend weer teruggekomen uit Nederland, dus weer even zitten bijpraten. We slapen weer lekker met z’n tweeën in de trimo, voelde me al zo eenzaam, haha.

Zaterdag 16 juli is er een groepje journalisten uit Nederland gekomen (VARA Radio 1, Het Parool en de Panorama). Zij zijn zaterdagmiddag met Roy even in PeK geweest en naar een ziekenhuis. Zondag zijn ze alledrie met René en mij meegereisd naar Dahana-I-Ghori. Ik ben deze hele dag gefotografeerd en geïnterviewd door de journalist van de Panorama, omdat hij een portret van mij gaat maken. Dus ’s ochtends extra goed geschoren en haartjes in de plooi. Het was een ontzettend stoffige missie, maar wel door het mooiste gebied van onze provincie. De reporters waren zeer tevreden met het door hun verzamelde materiaal en hebben genoten van de dag, net als ik overigens. Eind augustus in de winkel, haha. Ben benieuwd naar het resultaat. Volgende week komen ook RTL5, de Spits en de VPRO nog langs. ’s Avonds een film gekeken in de “trimoscoop”, want René had zijn laptop weer geïnstalleerd.
Aangezien ik zondag dus op pad ben geweest hebben we van maandag maar lowops gemaakt. Dus even lekker uitgeslapen, wasje gedraaid en alles weer wat geordend. Maandagochtend is er nog een ongeluk gebeurd met één van onze voertuigen op weg naar Kabul. Deze is geraakt door een tegemoetkomende bus. De 4 inzittenden hadden wat kneuzingen en schrammen, maar als je de auto ziet had het wel weer erger kunnen aflopen. Dit is voor dit detachement nu het derde incident waar slachtoffers hadden kunnen vallen, maar ik denk dat er toch een geluksengeltje ergens met ons meevliegt. Hopen dat ie nog even blijft.

En vandaag dinsdag, mijn dagboek dus weer bijgewerkt. Vanmiddag ga ik op zoek naar een blinde man die mij ooit heeft aangesproken op het feit dat hij een stoma heeft, maar geen nieuwe zakjes meer. Hij kan daar niet aankomen in Afghanistan en dat is knap irritant leek me zo. Deze heb ik vanuit Nederland op laten sturen en ga vanmiddag dus kijken en rondvragen waar de beste man woont om de pakketjes af te leveren. En nu maar hopen dat ze passen, haha.

Zoals jullie lezen vermaak ik me weer uitstekend…ik ga er nog twee weken van genieten en dan is het finito. Ga ook maar eens beginnen met nadenken over de vakantie!

Tot mails, bels en ziens.

Groetjes Barry